بیستمین شماره دوفصلنامة تخصصی «فلسفه و
کودک» به صاحب امتیازی بنیاد حکمت اسلامی صدرا، مدیر مسئولی زهره حسینی خامنه‌ای و
سردبیری دکتر طوبی کرمانی در زمستان 98 به چاپ رسید. هیئت تحریریه این مجله، آیت‌الله
سیدمحمد خامنه‌ای، دکتر غلامحسین ابراهیم
دینانی، دکتر غلامرضا اعوانی، دکتر رضا داوری اردکانی، دکتر احدفرامرز قراملکی، دکتر عبدالرزاق حسامی‌فر،
دکتر علینقی باقرشاهی و دکتر قاسم پورحسن میباشند.
این نشریه با مدیریت اجرایی مژگان
پروینیان از مطالب زیر تشکیل شده است:
ـ محوریت اقتصاد
فرهنگ در الگوی اخلاقی فارابی و کارکرد آن در برنامة «فلسفه و کودک»؛ از نادیا
مفتونی
ـ کودک و دنیای فلسفی او، از سیدسجاد
ساداتی‌زاده و مسلم شجاعی
ـ آموزش تفکرورزی به کودکان در مثنوی
معنوی؛ از فاطمه بندلی‌زاده، زهره حسینی خامنه‌ای و احسان قیصری
ـ ضرورت «فلسفه و کودک» در ترازوی اندیشه
اسلامی، با تأکید برظرافیتهای موجود در فرهنگ اسلامی؛ از ایمان دیندار اصفهانی و
مهدی منصوری
ـ تبیین جایگاه هنر دیالکتیک در برنامه
فلسفه و کودک؛ از علی‌اصغر جعفری ولنی و محیا مهرجوی
ـ تأثیر فلسفه‌ورزی بر پرسشگری دانش‌آموزان
و تبیین آن از منظر قرآن؛ از رؤیا عبدالله‌پور
ـ تربیت عقلانی در اندیشه فارابی؛ از
فریبا عادل‌زاده نایینی، رضاعلی نوروزی و جهانبخش رحمانی
در سرمقاله این دوفصلنامة تخصصی به قلم
زهره حسینی خامنه‌ای آمده است:
مدتی است دنیا درگیر
ویروس جدیدی شده که ظهور این مهمان ناخوانده، تأثیر زیادی بر تمام جنبه‌های زندگی
شخصی و اجتماعی بشر گذاشته است و نهادهادی اجتماعی، روابط فردی، نهادهای اقتصادی،
آموزشی، سیاسی و... را تحت‌تأثیر قرار داده است. از جملة این نهادها، میتوان به
آموزش و پرورش اشاره کرد که ابتلای این ویروس جهانی، شکلهای جدیدی از تعلیم و
تربیت، یادگیری و یاددهی و نتایج آن را بوجود آورده است.
آنچه قابل انکار نیست
تأثیر حضور فیزیکی و رابطة رو در رو در تأثیر بهینة آموزش است. انسان، موجودی
اجتماعی است و اگر دانش‌آموزان با معلم همزیستی نداشته باشند و روابط اجتماعی را
یاد نگیرند عواقب نامناسبی بدنبال خواهد داشت؛ چراکه حضور در محضر استاد، رابطه‌یی
عاطفی و معنوی ایجاد میکند که هیچگاه ارتباطات مجازی قادر به توسعة آن نیستند. رشد
علمی در تعامل استاد و مترّبی در کلاس، مُتقن‌تر است و تأثیرات تربیتی در جمع کلاس
با حضور همشاگردیها و اساتید، بصورت عینی قویتر خواهد بود و رشد خودباوری در
محیطهای واقعی تقویت خواهد شد.
اما سؤالی که در
اینجا مطرح میشود این است که: اگر شرایط بیماری و همه‌گیری آن مدتها ادامه داشته
باشد، چه راهکاری میتواند برای اجرای بهتر تعلیم و تربیت پیشنهاد شود؟
چگونه میتوان مطمئن
بود که «خلاقیت» در مترّبیان کمتر نشود؟
رابطة معلم و شاگرد و
حضور در کلاس درس چگونه تعریف خواهد شد؟
آیا تعلیم و تربیت
وابسته به زمان و مکان است یا ورای اینهاست؟ و ...
بنابرین پیشنهاد
میشود:
1. زیرساختهای روشهای
غیرحضوری را اصلاح، ترمیم، فراهم و پیش‌بینی کنیم.
2. نظارت و کنترل
مرحله به مرحله بمنظور اطلاع از نقایص و محدودیتها اعمال گردد.
3. طرح تعلیم و تربیت
کرونایی (مدیریت بحران همه‌گیر) تدوین گردد و ... .